На нешто повеќе од четири светлосни години од нас, може да се најдат најблиските соседни ѕвезди на нашиот Сончев систем. Црвеното џуџе Проксима Кентаур, на растојание од 4,2 светлосни години; како и двојниот систем од ѕвезди слични на Сонцето – Алфа Кентаур АБ (4,37 светлоси години).
Сè уште не знаеме дали има светови слични на Земјата кои орбитираат околу Кентаур АБ. Ваквите егзопланети се тешки за откривање со сегашната технологија. Но, ако постојат, сега имаме подобра идеја за тоа како би можеле да изгледаат, благодарение на студијата предводена од Хајанг Ванг од ЕТХ Цирих во Швајцарија.
Заслуги: ESO/M. Kornmesser
Меѓународниот тим го проучуваше составот на двете ѕвезди – Ригил Кентаурус и Толиман – и го искористи за да го заклучи хемискиот состав на хипотетички карпест свет во голдилок зоната на бинарниот систем.
„Сработивме анализа на планетарниот состав, внатрешноста и (раните) атмосфери на планета со големина на Земјата во зоната погодна за живеење на Алфа Кентаур АБ“, пишуваат истражувачите во нивниот труд.
„Деталната анализа нуди нов пристап на истражување за карактеристиките на планетите со големина на Земјата во зоните погодни за живот во соларната населба“.
Овие карактеристики на карпестите егзопланети се од витално значење за разбирање на нивната долгорочна еволуција и потенцијалната населливост. Знаеме, врз основа на набљудувањата на карпестите објекти во Сончевиот систем и другите планетарни системи, дека минералниот состав на карпестите светови се рефлектира во составот на нивните ѕвезди домаќини.
Бидејќи Алфа Кентаур АБ е толку блиску, имаме многу информации за неговиот хемиски состав, добиени од спектрите. Бидејќи различни елементи во ѕвездата апсорбираат и повторно емитуваат светлина, тие можат да генерираат темни (апсорпција) и светли (емисија) карактеристики на светлосниот спектар што ги погодува нашите телескопи. Овие карактеристики може да се користат за одредување на хемискиот состав.
Од спектралните анализи знаеме дека елементите кои формираат карпи, како што се магнезиумот, силициумот и железото, се присутни во Ригил Кентаурус и Толиман, како и јаглеродот и кислородот.
Нашите спектрални анализи откриваат колку има од секој елемент, што е корисно за предвидување на хипотетички карпести светови во зоната погодна за живеење – „умерената“оддалеченост од ѕвездата каде не е ниту премногу жешко, ниту премногу студено за течна вода да биде присутна на површината.
Истражувачите го нарекоа нивниот хипотетички свет „α-Cen-Earth“ и утврдија дека најверојатно ќе има минерален состав и структура многу слична на Земјата. Тоа вклучува карпеста обвивка, со можност за складирање вода колку Земјата, доминирана од силикатни минерали, но исто така содржи минерали кои содржат јаглерод, како што се дијамантот и графитот.
Оваа егзопланета би можела да има и малку поголемо железно јадро од Земјиното, со помала геолошка активност и можеби без тектоника на плочи, што би можело да ја направи послична на Венера. Тоа би можело да влијае на неговата потенцијална населливост.
Засега е добро. Но, станува малку потешко да се одреди атмосферата на егзопланетите врз основа на ѕвездениот состав, бидејќи врската помеѓу двете е многу послаба.
Сепак, Ванг ги помина последните неколку години развивајќи и рафинирајќи квантитативен модел кој ги поврзува составите на ѕвездите слични на Сонцето со составот на нивните егзопланети.
Ова му овозможи на тимот да изгради атмосфера за α-Cen-Earth; Интересно е тоа што во раните години на егзопланетата, таа би имала атмосфера многу слична на онаа на раната Земја, во Археонскиот еон во кој се појавил животот. Оваа историска атмосфера, според пресметките на тимот, би била доминирана од метан, јаглерод диоксид и вода.
Ако таков свет навистина постои, тој би можел да даде увид во иднината на Земјата. Алфа Кентаур АБ е околу 1,5 до 2 милијарди години постар од Сонцето, што значи дека сите егзопланети чии „сонциња“ се Ригил Кентаурус и Толиман би биле исто така постари.
Нашите методи и технологија за откривање на егзопланети стануваат почувствителни – наскоро, астрономите ќе можат да откријат многу помали егзопланети кои се пооддалечени од нивните ѕвезди (како Земјата) кои би ни избегале досега.
Ригил Кентаурус и Толиман, од наша перспектива, од оваа година ќе се оддалечат еден од друг во нивната орбита. Тоа одвојување, кое ќе трае околу 2035 година, ќе значи дека светлината од ѕвездите ќе има помала веројатност да се меша со набљудувањата на егзопланетите.
Научниците веќе открија релативно мала егзопланета, помеѓу 3,3 и 7 пати поголема од Земјата, која орбитира околу Ригил Кентаурус. Со нетрпение очекуваме да видиме што друго би можело да има околу некои од најблиските ѕвезди до Земјата.
Истражувањето е објавено во The Astrophysical Journal.
Превод: Христијан Петрески
Извор: sciencealert.com
