42
28 јуни 1969- само 18 дена пред полетувањето кон Месечината- пилотот на командниот модул на ‘Аполо 11’ Мајкл Колинс вежба отстранување на приклучниот отвор на вселенското летало во симулатор во вселенскиот центар Џонсон на НАСА.
Пилотот на командниот модул оддава почит на вселенското летало кое му правело друштво на далечната страна на Месечината.
Драг Аполо 11 Команден модул,
Дали може сè уште да те нарекувам Колумбија? Знам дека сè уште патуваш, сега посетувајќи музеи наместо чудни места, но пред да станеш премногу самоуверен, сакам да те потсетам на твоето скромно потекло. Се роди во 1966 во Дауни, Калифорнија и таму те крстив. Гумдроп, така се викаше еден од твоите претходници, но јас не обрнав внимание на твојата непријатна геометрија и погледнав кон твојата иднина, како грациозно пловиш на Пацифичките бранови: Колумбија, скапоцениот камен на океанот.
Командниот модул Колумбија претставувал живеалиште за Нил Армстронг, Едвин ‘Баз’ Олдрин и Мајкл Колинс за поголемиот дел од мисијата Аполо 11, 1969 година.
Ентериерот на командниот модул, простор со големина приближна на големината на еден автомобил, служел како главно сместување за астронаутите, место за работа и живеење.
Колку добро се сеќавам како се грижев за тебе додека те склопувавме. Тоа не беше лесен процес бидејќи работевме до после полноќ правејќи еден напорен тест по друг за да ги потврдиме твоите ингеренции. Бев горд на тебе и нестрплив да се качам на бродот, затоа што правевме чести посети на рампата за лансирање 39А, Порталот кон Месечината.
На Големиот ден се плашев од твојата кршливост. Но ти беше силен, не ти се оштети ниту еден прекинувач на струјно коло. Изгледаше како повеќе да сакаш да ја напуштиш Земјата отколку да седиш на рампата за лансирање, па дури и подобро се движеше во вселената. Сè беше добро, освен ќелијата со гориво бр.3, но јас не го сметав тоа за неуспех, туку едноставно за слободен дух кој не сакаше да биде управуван како ќелиите бр.1 и бр.2.
Сега, откако се ослободив од Нил Армстронг и од Баз Олдрин и ги испратив да ја истражуваат површината 100 километри надолу, ние двајцата конечно останавме сами. Ако може, уште едно црно кафе додека јас ја привршувам мојата омилена пилешка крем супа. И термостатот покажува 27°С. Толку е удобно тука.
Заради некоја непозната причина, печатот изјави дека ете сум јас, најосамениот човек во целиот осамен универзум, во орбита толку осамена што мојата осаменост ја надминува онаа на сите осамени души пред мене. Апсурдно. Како би можел јас да бидам осамен? Ти ме имаш мене и јас те имам тебе, а го имам и овој поглед низ прозорецот.
Мислам дека ќе го фотографирам она што изгледа навистина осамено, малата Земја. Но, почекај, не. Бил Андерс веќе ја направи таа слика на Аполо 8, така што нема поента да се троши филм на дупликат.
Наместо тоа, мислам дека во подготовките за нашето враќање на Земјата, треба да го комеморирам твојот придонес, Колумбија : некаков портрет, уметничко признание, можеби златен отсјај на твојот топлински штит, или месечев камен накитен со ѕвездовиден сафир. Немам ништо од тоа, но го имам верното пенкало:
Вселенското летало 107, прекар Аполо 11, прекар Колумбија, најдобриот вселенски брод, Бог да ја благослови. Мајкл Колинс, Пилот на команден модул.
Додека бил на бродот САД Хорнет по спуштањето на Колумбија на 24 јули 1969, астронаутот Мајкл Колинс се вратил назад во командниот модул и ја напишал оваа порака.
Превод: Дефне Еминовска
Извор: nationalgeographic.com
