3. Темна материја
Кога би ги зеле сите податоци кои ги имаме за Вселената и да ги внесеме сите параметри и односи и да направиме симулација на Вселената, ќе добиеме нешто слично како нашата Вселена? Погрешно.
Заслуги: NASA; ESA
Во почетокот на 20 век, научниците откриле девијации во траекториите на планетите: Уран, Нептун и Меркур. Тие модели не биле сосема точни, а предвидувањата на подолг временски период покажувале грешки се повеќе и повеќе. Понатамошните истражувања покажувале дека количините материи внатре во галаксиите не се доволни ниту да ја одржи самата галаксија на едно место. Постоеле две можности – или нашето знаење за гравитацијата е погрешно, или освен видливата материја во Вселената се наоѓа уште некоја мистериозна работа. Научниците ова го нарекоа “темна материја”. Темната материја сочинува речиси 85% од целата материја, што значи дека научниците во моментот не знаат што ги сочинува останатите 4/5 од целата материја во Вселената. Но, се знае дека таа е присутна; експерименталните податоци, како гравитациските леќи, покажуваат дека тука се наоѓа некој облик на материја, која ниту прима ниту емитира некакво електромагнетно зрачење (дури ни светлина – од таму го добила своето име).
Најпопуларна теорија е дека темната материја се состои од ВИМП (масивни честици со слаба интеракција), а уште се теоретизира за аксионите и тешките неутрини како главни “виновници”.
Детекцијата на хипотетските честици е и понатаму неисполнет сон, а за научниицте голем проблем.
4. Холографска Вселена
ГЕО600 детекторот на гравитациските бранови во Хановер (Германија) се уште не ги откри гравитациските бранови, но, наместо нив, можеби ја откри ултимативната природа на реалноста.
Во 2008 г. физичарот Крег Хоган се обиде да открие дали тоа што го перципираме како физичка стварност е всушност, резултат на проекција од работ на Вселената. Оваа хипотетичка теорија стана позната како холографски принцип.
Заслуги: Millenium Simulation, MPA Garching, V. Springel, S. White
Хипотезата вели дека информациите запишани во дведимензионалната обвивка на работ на вселената се запишани во облик на “битови”. Се предлага дека тие зрнца се неверојатно многу мали, со големина речиси на големината на Планктовата должина 10-35 м. Меѓутоа, при проекцијата на нашата тридимензионална реалност, проектираните “пиксели” стануваат матни колку повеќе се зумираат, Квантната заматеност која ГЕО600 детекторот ја откри, се поклопува со предвидувањата на физичарот Хоган, и се чинеше дека претстои неверојатно откритие за природата на реалноста – Вселената е еден огромен холограм.
Холографската Вселена даваше елегантни решенија за огромните научни загатки, како ентропијата и информацискиот парадокс на црните дупки и проблемот со локалноста.
По првиот експеримент на ГЕО600 детекторот во 2011 г. дојде редот на Интегралната гама – реј опсерваторија на Европската вселенска агенција (ЕСА).
Сателитот беше лансиран во 2002 г. кој беше наменет за анализа на блесоците на гама зраците – високо енергетските пулсови на гама зрачењата настанати со колапсот на супермасивните ѕвезди. Со патување низ вселената на поларизација на гама зраците, фотоните со висока енергија од самиот раб на електромагнетниот спектар, се менуваат со влијанието на простор – времето низ кое поминува.
Ако простор – времето се состои од ситни квантни “зрнца”, поларизацијата на гама зраците би преминала од случајна поларизација (на изворот на самото зрачење) во одредена приклонета поларизација, која на крајот би била детектирана од страна на интегралниот детектор.
Прочитајте го првиот дел тука.
Извор: Znanost
Превод: Петар Ивановски
