Заслуги: ЕСА/Планк
Пред повеќе од 10 години, научниците кои го изучуваа космичкиот микробранов фон (Cosmic microwave background – CMB), забележаа нешто чудно кај добиената мапа: невообичаено голема и студена област од небото, лоцирана кај соѕвездието Еридан. Иако вакви варирања на поладни и потопли области се очекува да бидат добиени од раниот Универзум, и тоа заради неговото ширење со огромна брзина, сепак оваа конкретна област наречена „Студен дел“ се издвојува заради нејзината големина и фактот што толку голема студена област не може да биде објаснета од т.н. теорија на инфлација. Всушност, научниците веруваат дека истата може да ја претставува најголемата индивидуална структура што досега била идентификувана во Универузмот.
Како резултат на ова, научниците предложиле неколку различни хипотези за постоењето на наведената област, вклучувајќи и вид на космички дефект познат како „текстура“, па дури и судир со друг универзум. Сепак, научниците не беа задоволни од повеќето од нивните идеи, поради потребата од егзотична физика за објаснување на истите, па потеклото на овој Студен дел останало непознато. Покрај кажаното, денес изгледа дека објаснувањето за овој феномен може да биде доста поедноставно од очекуваното, бидејќи научниците добија докази кои укажуваат дека ретка и масивна структура, која е лоцирана помеѓу нас и космичкиот микробранов фон, би можела да биде одговорна за оваа област.
Користејќи оптички податоци од телескопот Pan-STARRS1 во Хаваи, како и од инфрацрвените набљудувања од телескопот Wide Field Survey Explorer (WISE) на НАСА, научниците од универзитетот Маноа во Хаваи ги проценија позициите на галаксиите во насоката на Студениот дел. По создавањето на 3D мапите од небото, научниците забележале огромна „дупка“, или празнина, во Универзумот. Така наречената „супер-празнина“, каде галаксиите и материјата се далеку поретко распределени во споредба со останатиот Универзум, се распространува неверојатни 1.8 милијарди светлински години и се наоѓа на далечина од 3 милијарди светлински години.
Радијацијата ја губи својата енергија проаѓајќи низ овие ретки делови. Притоа, кога светлината конечно ќе излезе од празнината, таа има подолга бранова должина, која соодветствува со поладна температура. На радијацијата може да ѝ се потребни милиони години да ги мине овие празни делови, па според истражувачите, ефектот кој тие го набљудуваат би можело да го претставува првото решение за една од најголемите аномалии поврзани со CMB.
Превод: Бојан Андоновски
Извор: IFLS
