Со дијаметар од само 1.6 километри (1 милја), беа откриени два нови сателити на Јупитер, што ѝ донесе на оваа џиновска планета вкупно 69 сателити.
Доаѓањето на чудовишните телескопи опремени со супер-чувствителни и широки области на детектори е благодет за астрономските откритија, кои меѓу нив и група на мали месечини кои се наоѓаат околу надворешните планети. На пример, согледувањата од 2000-тата до 2003-тата година дадоа 46 месечини околу Јупитер – повеќе од две третини од вкупниот број!
Астрономот Скот Шепард (Институтот за наука Карнеги) има додадено две повеќе месечини на поширокото семејство на планетата, со што вкупниот број на познати месечини изнесува 69. Најавите за S/2016 J 1 и S/2017 J 1 („С“ за сателитска, „J“ за Јупитер) дојдоа преку Minor Planet Electronic Circulars издадени на 2-ри и 5-ти јуни, соодветно.
Две фотографии од малата месечина на Јупитер, S/2016 J1, добиени на 3–ти март 2016–та година, со 6,5-метарскиот Magellan-Baade телескоп во Чиле. Заслуги: Scott Sheppard
Како што Шепард објаснува: „Ние го продолживме нашето истражување, во потрага по многу далечни објекти во Сончевиот Систем, кое вклучува и потрага по Планета X, и едноставно се случи Јупитер да биде во областа што ја баравме во 2016-та и 2017-та година.“ Така, тие по заобиколен пат фотографираа некои полиња кои беа многу блиску до Јупитер.
Со магнитуда од околу 24, овие мали месечини мораа да бидат само 1 или 2 километри во пречник. Значи, засега сè она што е навистина познато е ликот на нивните орбити.
S / 2016 J 1: Шепард ја открил оваа мала месечина за време на набљудување на 8ми март, 2016 година, со 6,5-метарскиот Magellan-Baade рефлектор во Опсерваторијата Лас Кампанас во Чиле. На просечно растојание од 20.600.000 километри од Јупитер, тоа е во издолжена орбита наклонета 140 степени со ексцентрицитет од 0,14. Потребни ѝ се 1,65 години за да ја заобиколи планетата.
Иако Шепард прв ја забележал оваа месечина минатата година, неговата орбита остана неизвесна сè до моментот кога тој се здружил со Дејвид Толен (од Универзитетот на Хаваи) и Чедвик Трухијо (Универзитетот во Северна Аризона) кој го исчисти пред шест недели, со 8.2-метарскиот рефлектор Субару на Мауна Кеа.
Оваа анимација е комбинација на две фотографии од малата месечина на Јупитер, S/2017 Ј1, добиени на 23-ти март 2017-та година, со 4-метарскиот рефлектор на Серо Тололо во Чиле. Заслуги: Scott Sheppard
S / 2017 година Ј 1: Шепард и Трухијо го снимија вториот пронајдок на 23-ти март 2017-та година, со користење на 4-метарскиот рефлектор Victor Blanco, на Интер-американската опсерваторија Серо Тололо во Чиле. Исто така, се појавија слики снимени со Субару во 2016-та година и на почетокот на оваа година, со што му овозможи на тимот да го потврди нејзиното постоење. Ова месечина е далеку од Јупитер, на просечна оддалеченост од 23.500.000 километри. Во оваа многу издолжена орбита, наклонета 149 степени и со ексцентрицитет од 0,40, на мала месечина ѝ требаат 2,01 години за да го заобиколи Јупитер.
И двете од овие откритија, како и со поголемиот дел од месечините на Јупитер, заземаат ретроградни орбити, со наклони поголеми од 90 степени, што значи дека тие се движат во спротивни насоки од планетата. Такви далечни, неправилни орбити упатуваат на тоа дека овие тела се формирани на друго место во Сончевиот Систем и биле фотографирани додека се движеле на почетокот на историјата на планетата.
Според орбиталниот приказ објавен во април од страна на Марина Брожовиќ и Роберт Џејкобсон (Jet Propulsion Laboratory) 11 од неправилните сателити на Јупитер имаат толку слаби орбити што тие се сметаат за „изгубени.“ Шепард и неговите соработници ги најдоа сите, но тие не се забележани уште од 2003-та година.
Голем дел од 69-те познати месечини на Јупитер се движат во ретроградна орбита, што значи дека патуваат во спротивна насока од планетата. Заслуги: Scott Sheppard
Сепак, тоа се менува. Времето кое Шепард и Трухило го потрошија за преглед на регионот околу Јупитер веќе доведе до обновување на С/2003 J 5, S/2003 J 15 и S/2003 J 18, како и подобра орбита за S/2011 J 2.
„Ние сигурно обновивме пет од изгубените месечини“, вели Шепард, да се напомене дека во 2016-та и 2017-та година може лесно да се најдат податоци кои се поврзани со некои наоди од 2003-та година. „Имаме уште неколку месечини на Јупитер во новите податоци од оваа година, и најверојатно сите имаат изгубени месечини“, продолжува тој, но за да се обезбеди идентификација ќе треба да се вратат на оние големи телескопи за да се добијат повеќе податоци во почетокот на 2018-та година.
Ако сте заинтересирани за орбитите на сите овие луди месечини, можете да ги разгледате компилациите на Шепард за Јупитер и другите надворешни планети.
Превод: Бојан Николовски
Извор: Sky and Telescope
